Lodeiro

Una excepcional sensibilidad para el color, para profundos equilibrios de color, que son sin duda los mismos equilibrios de la Naturaleza, aparece ya a la primera mirada que dedicamos a los cuadros, óleos y gouaches, de Lodeiro. Solamente esa sensibilidad, esos equilibrios le van a permitir a Lodeiro esas construcciones tan simples, a veces esquemáticas, que nos ofrece, en las que la geometría, esos trozos de construcción urbana, de cuadrados bloques, se levantan como excrecencias naturales del propio paisaje.

En vista de que lo más de la pintura vino a quedarse en literatura, los pintores vienen ahora a los literatos para que los contemos. Yo no cuento, en este caso, lo que no sé, porque de pintura no entienden más que los pintores, siempre que no lo sean de nacimiento; yo cuento lo que vi:

A cidade, ese novo edén do artista moderno, promete poucos paraísos artificiais. Se cadra as horas longas no café, a tertulia invernal, o excesivo parladoiro. Despois, o calexeo, cara ós rumbos da noite. En Vigo esvaeceu e murchou aquel retrato de grupo que reproducía unha bohemia inxenua, rebelde, romántica e chea de autenticidade.

No solsticio de inverno, o sol morreu sobre o olimpo neolítico de San Cibrao de Pondentes e bailou nos dolmens, no sitio exacto que os cálculos matemáticos de Xosé Benito Reza tiñan determinado, do mesmo modo que alumaba as profundidades das cámaras secretas de outors mil megalitos de Europa. Tamén alí arriba se peiteou a moura con pente de ouro. As valgadas de Celanova enchéranse de densos neboeiros que se esfarrapaban contra as alturas.

Nas súas orixes Lodeiro foi onírico. Ao ancho e ao longo do seu vivir criativo, seguiuno sendo sempre. Son poucos os críticos que se teñen referido ao espacio do soño, ao se referir ao artista da Falperra. Pero sigue existindo sempre, e seguirá existindo mentres o seu valente corazón alente, unha veta de Lodeiro surrealista. Artista que detesta a repetición de si aínda que estea condenado a ser internamente o mesmo, Lodeiro atopa nos días tristes, nos días de derrota de 1996, un xardín maldito no que crecen as flores do mal. Flores de Lodeiro triste.