Pasar al contenido principal
Cultura Galega | Cultura Gallega logo

Enlaces primarios

  • Inicio
  • Galerías de Autores
    • Arquitectura
    • Artesanía
    • Deseño Gráfico
    • Deseño Moda
    • Escultura
    • Esmalte
    • Fotografía
    • Gravado
    • Ilustración
    • Multimedia
    • Pintura
  • Publicacións
  • Concursos
    • Bases
    • Premios
  • Alta de Autor
  • Alta Directorio
  • Contacto

Cantos amamos

Cantos amamos encarnizadamente a pintura de Xosé Lodeiro sabemos cousas pavorosas, máis gardámolas. Agrupámonos entre nós; constituimos unha especie de secta; apenas falamos do fenómeno que nos une. Mesmamente, e cunha sorte de tácito convenio, eludimos falar da sua obra. Pro coido que é chegado o intre de rachar con este silencio autocentrado e egoista. E divulgar cousas coma ésta: a plastica de Lodeiro constituie un todo único e sen crebas, dende as orixes surrealistas da sua primeira mostra en Vigo até o día de hoxe en que o artista é poderoso monarca dun reino riquísimo, lúcido e complexo. De maneira que os enigmaticos crepúsculos incendiados nos que van sería percurar referencia ao home e a soedade absoluta pódeche desfacer o corazón; as malditas ciudades xeométricas que -sen permiso- eu teño poboado cos meus fantasmas particulares e que, quizaís prismáticas, ascenden dende a lámina da lagoa dos infernos; as figuras sen rostro contemplando o deserto, poseidas dun terror innominado; as masas ovoides, xenitaís, oscilantes que poden abrirse den docísimas fisuras; a axedrés intelectual da abatracción ardente; todo, todo integra unha mesma mensaxe que no cesa coma o lóstrego do lonxano amigo que perdemos antonte. Pido disculpas porque todo se me xunta na lembranza: o cegador machado de luz, bestial ondo os houbera; a tenra gradación dos azuis, cando aparecen; o carmín facendo a sua anxelical entrada nos cadros de Lodeiro; a gradación das secuencias sometidas a cálculos nos derradeiros (por agora) cadros. Intensidade que propende ao absoluto, á comunicación total. Teño escrito -e confírmome nelo- que a dinamita escura, a potencia sen límites, o poder esencial da clase obreira atopa a sua dimensión poética radical en Xosé Lodeiro. Agre, xenial, eiquí o tendes: incapaz de concesión, vivindo cada paso do lento ascender da nosa patria cara a independencia. Porque, mesmamente, un chamamento á libertade total é o que moitos de nós lemos nas suas series, no discurso co que cada mañán Lodeiro se revela no mundo. Hai tempo que eu levaba esto dentro e coido que convén ir decindo algunhas cousas.

Autor de la crítica: 
Xosé Luis Méndez Ferrín

Lodeiro

Directorio

  • Ensinanza (19)
  • Editoriales (97)
  • Museos (122)
  • Salas Exposición (127)
  • Artesanía (554)
    • cerámicas (108)
    • coiro (46)
    • gráficas (12)
    • metal (82)
    • pedra (40)
    • vidro (30)
    • instrumentos (22)
    • textil (68)
    • xoiería (39)
    • madeira (67)
    • varios (41)
  • Teatro (239)
    • maxia (22)
    • aficionados (126)
    • compañías profesionais (93)
  • Música (1179)
    • son e iluminación (22)
    • varios (168)
    • solistas, duos y trios (30)
    • orquestras y grupos (43)
    • música clásica (283)
    • grupos folk-rock-pop (154)
    • rondallas (39)
    • corais e orfeóns (296)
    • bandas de música (149)
  • Cultura Tradicional (319)
    • agrupacións de canto tradicional (56)
    • grupos de música popular (262)
  • Bibliotecas (813)
    • bibliotecas públicas (456)
    • bibliotecas especializadas (357)
  • Danza (308)
    • outras danzas (38)
    • danza tradicional galega (270)

Aviso Legal | Política de Privacidad | Política de cookies

Aldeas Gallegas

Usamos cookies propias y de terceros para mostrar publicidad personalizada según su navegación.
Si continua navegando consideramos que acepta el uso de cookies. OK Más información