A pintura de Maribel

A pintura de Maribel provoca o goce estético que se produce no acto de recrea-la obra contemplada, goce e satisfacción inherentes ó noso proceso de terminación e interpretación de cada unha das acuarelas expostas. Semella que cando Maribel se encontra co papel en branco -o primeiro material co que se encontra sempre un artista, sexa pintor, poeta, escultor ou director de cine- toma a determinación de poñer en marcha unha factoría de ilusións da que ela é a dona como creadora. Aprehendendo a realidade con pigmentos e auga, leva ó papel intencionadamente e con honestidade, fuxindo de tópicos e interpretacións cursis , impresións da lagoa de Valdoviño, da praia da Frouxeira, ou da luz amortecida de cor ámbar que, ó cruzar a fiestra, se vai proxectar sobre unha cadeira da cociña da casa de Lago.
Coñecín a Maribel a mediados da década dos noventa do pasado século (¡hai que ver como pasa o tempo!) no estudio de D. Ricardo Segura Torrella, alí asistimos ás derradeiras leccións de debuxo e pintura ó óleo do noso benquerido mestre- as imaxes es os recordos dese estudio aínda hoxe persisten na memoria dos seus discípulos - e alí xuntámonos un grupo de persoas apaixonadas da pintura á acuarela, nese estudio tamén coñeceríamos a quen nos ía descubrir os arcanos desta técnica pictórica, que tivo a amabilidade de acollernos como discípulos, o pintor González Collado. Cando falamos de Segura Torrella e de González Collado estamos a falar de dous mestres e así como hai libros que falan doutros libros e cadros que falan doutros cadros, estas acuarelas falan dos mestres Segura Torrella e González Collado, pero a pintora ten a valentía de falar con voz propia seguindo un sabio e reiterado consello de González Collado: "O artista debe tratar de ser el mesmo".