Monumentalidade Natural

As obras de Dobao, inclusive aquelas que non están concebidas para espacios públicos, posúen unha monumentalidade natural e unha forza expresiva rotunda, casi impositiva. Aindaque o escultor domina o oficio e é un consumado modelador, proxectase máis felizmente...
 
MONUMENTALIDADE NATURAL
 As obras de Dobao, inclusive aquelas que non están concebidas para espacios públicos, posúen unha monumentalidade natural e unha forza expresiva rotunda, casi impositiva. Aindaque o escultor domina o oficio e é un consumado modelador, proxectase máis felizmente canto máis abstractivas son as súas concepcións. Certo dramatismo implícito preside a súa obra, con "Custodia del pensamiento", unha das súas mellores pezas, concebida como unha xaula xirante que encerra unha obra de Freud. Cando busca o lirismo, e como galego é no escasamente ensoñador, consegue figuras dunha exquisitez inefable, a base de desnudos que danzan, entrelázanse, forman círculos que xiran no espacio ou se lanzan á agua, idealmente, aindaque semelllen ser ingrávidas. "Carros de fuego" é unha combinación dese concepto coa xeometría máis rotunda, xogando con planos inclinados, aristas e figuras que se instalan neses espacios.
 
O HOME NO SEU MUNDO
 Rebelde o cabello, cano como a barba descoidada, velado o mirar, observador e disimuladamente inquisitivo tralo cristal das súas gafas, que da ós ollos un aspecto acuoso, case canino. Dobao é home de palabra breve, de longos silencios, de timidez patente, nada dado a falar de sí mesmo, xa que cre que é a súa obra a que ha de definilo. Por completo alleo a grupos ou camarillas, atópase a gusto no seu taller, entregado por completo á súa obra. Foi durante un amplo período membro do patronato do Museo Municipal de Vigo, e súas intervencións foron sempre discretas, breves, acertadas na suxerencia, alleo a calquera rotundidade e máis ainda á vanidade. Boceto tras boceto, vai conformando a obra que concebiu, antes de plasmala na súa apariencia definitiva. Apasiónase polo seu traballo e cando a idea vai cobrando realidade, entregase á tarea en horas sen fin, inclusive de noite. Esixente consigo mesmo, abandonou, e ata destruíu, bo número de obras comezadas que non alcanzaban canto tiña sentido para elas. Cultivou case tódolos xéneros e expresouse en moi diversas materias, comezando pola madeira, ainda que na que máis a gusto se atopa é o bronce, porque desexa que a súa obra perdure. Cando cita admiracións, a maioría non son grandes nomes, mestres señeiros, senon escultores cos que conviviu, galegos coma él, entre os que están o imaxineiro Ángel García, coñecido como Gelo de Tremiña. Desexaría facer un monumento ó emigrante galego, ó tradicional emigrante á América hispana dun pasado case remoto, que tanto aportou a Galicia e a España, e situalo na estación marítima de Vigo, ante o mar, punto de partida e retorno daquelas xentes. Querería que tivera un home, portador dunha maleta, e unha muller abrazando a un mociño sen rostro, porque o pai, ó seu regreso apenas o coñece. Un contraste entre realismo e abstracción relativa, idealizada. Asegura que o encargo condiciona, aindaque hai que busca-la liberdade posible a partir dese condicionamento. E gosta de volver a contemplar os seus monumentos, para dialogar con eles e criticalos, esixentemente, buscando evitar erros nas obras futuras. Pedro Dobao é imaxinación, fantasía, dominio do oficio, para unha escultura fonda e cabal. A crítica eloxiouno, e non pouco, no seu tempo que entregou a difundir o seu amor pola arte.