Crítica

A ARTE DE TOÑO PRADO
Para empezar hai algo que cómpre deixar ben claro: Toño Prado e máis un servidor somos amigos desde a nosa adolescencia e mesmo fixemos o servizo militar xuntos, compartindo tenda de campaña, ovos con bechamel, marchas a Peleagonzalo, extinción de incendios en Ruitelán e broncas do capitán Cumbreño.
Non vou dicir cando todo iso sucedía para que ninguén se vexa na necesidade de botar contas polos dedos -que non lle chegarían- nin os membros máis novos das nosas familias teñan outra oportunidade para insistir no das frechas e os arcabuces, pero si direi que xa daquela Toño Prado deixaba ver con meridiana claridade a moi boa man que ten para a pintura e o debuxo e eramos aqueles que con el conviviamos case os únicos sabedores destas súas artes ás que dedicou, con maior ou menor asiduidade, tempo, ilusión e esforzo e que hoxe, por fin, deciciu expoñer á vista dos seus veciños lugueses.
Pois ben, eu teño agora vontade de deixar constancia pública da miña persoal satisfacción porque así o decidira e esa é a razón primeira destas liñas. Non podo facer crítica, no sentido usual do termo, da obra por el exposta porque nin sei nin entendo, pero si comentar algo dos resortes que a súa contemplación fai saltar nese espacio que o instinto propio mantén sempre ó axexo para ir a cada paso mellorando o rumbo deses vieiros que o afecto foi deliñando durante todo este tempo.
E vai ser un tránsito cómodo e doado porque desde que empeces a andaina vas ter sempre presente un horizonte de sinceridade capaz de achandar o máis áspero dos atrancos.
Toño Prado pinta Lugo, por fóra e por dentro, aínda que a imaxe sexa a da rúa do Vilar compostelá ou a de calquera igrexa do rural coruñés. E é así porque as cores do cerne, as que definen a atmósfera menos evidente pero máis substancial, saen da paleta na que antes xermolaran as sementes duns contornos e unha luz forzosamente toldados por un inevitable ámbito propio -creo que polo artista desexado e, desde logo, para nós desexable- que deixa quedar, nidia, a pegada máis propia e definidora.
Gusta Prado dos recantos urbanos dos que extraer o que de carnoso, de orgánico, ten a pedra labrada e húmida de séculos, territorio polo que se move co convencemento de quen pisa o chan que lle pertence e que soamente abandona para retirarse máis cara adentro, á dimensión das naturezas mortas e mais os bodegóns. Mesmo o horizonte largacío dos Ancares pódese ver reflectido nunha das máis pequenas superficies expostas.
A min agrádame en especial o tratamento que lle dá as flores, ás vivas na póla das árbores e ás que, como di Rubén Darío, se desmaian no vaso. Apréciase un amigable vínculo coa vexetación que case é posible apalpar. De Apeles di a lenda que os merlos viñan peteirar as uvas dun acio que el pintara. Se cadra as flores que Toño Prado ofrece nos seus cadros non fagan acudir á abellas polo seu realismo pero non creo que lles resulte doado resistirse ó arrecendo de veracidade que delas se desprende.
Ben sei que estou sendo parcial, pero sono de moi boa gana.

Paco Martín, escritor.