Xosé Carlos Caneiro felicita o novo ano ao cárcere de Pereiro de Aguiar en Ourense coa lectura musicada de Ámote
Venres 2 de xaneiro de 2004 ás 16.30 horas da tarde na cárcere de Pereiro de Aguiar en Ourense, Editorial Galaxia, Fundación Rayo Vallecano e a Asociación Xestores para a Libertad presentan Ámote de Xosé Carlos Caneiro nun espectáculo de declamación musical guiado polo propio autor.
Ámote é una novela de amor ou, tal vez, un soliloquio que quere converterse nunha gran novela de amor. O protagonista é un periodista misántropo, bebedor, entusiasta, bohemio e romántico que se namora de tódalas mulleres que coñece. Nunca é correspondido. Para espantar a tristeza crea o seu propio amor, que nunca sabemos se é ficticio ou real. Unha dama de ollos verdes que o acompaña dende a súa infancia, que o ama desesperadamente e o axuda a sobrevivir.
Cunha prosa envolvente, atenta aos sentimentos e de forte poder evocador, Caneiro crea un universo narrativo elaborado desde a emoción da palabra e o triunfo da ficción. Cun protagonista inesquecible, con voz e personalidade propia, que racha as convencións e chega a facerse palpable, omnipresente, mesmo veraz. Desde o Bardamu de Louis Ferdinand Céline, nunca un personaxe novelesco falou de maneira tan directa e sincera ao lector. O amor, a emoción da palabra en si mesma, os sentimentos do ser humano, a soidade, a ilusión e a felicidade son os temas dunha novela que nos conta a historia dunha paixón irrepetible, froito da capacidade creadora dun dos grandes narradores galegos de hoxe.
Caneiro (Verín, 1963) comezou publicando poesía no ano 84, foi Premio Xerais de novela con O infortunio da soidade no 92 e Premio Torrente Ballester de narrativa no 96 con Un xogo de apócrifos. No 99 obtivo o García Barros con Tal vez melancolía, e no 2000 Premio Vicente Risco de literatura fantástica coa novela A rosa de Borges. Premio Eixo Atlántico de narrativa galega e portuguesa e Premio Blanco Amor por Ébora (2000), é un dos escritores galegos máis traducidos a outras linguas.
Ámote é una novela de amor ou, tal vez, un soliloquio que quere converterse nunha gran novela de amor. O protagonista é un periodista misántropo, bebedor, entusiasta, bohemio e romántico que se namora de tódalas mulleres que coñece. Nunca é correspondido. Para espantar a tristeza crea o seu propio amor, que nunca sabemos se é ficticio ou real. Unha dama de ollos verdes que o acompaña dende a súa infancia, que o ama desesperadamente e o axuda a sobrevivir.
Cunha prosa envolvente, atenta aos sentimentos e de forte poder evocador, Caneiro crea un universo narrativo elaborado desde a emoción da palabra e o triunfo da ficción. Cun protagonista inesquecible, con voz e personalidade propia, que racha as convencións e chega a facerse palpable, omnipresente, mesmo veraz. Desde o Bardamu de Louis Ferdinand Céline, nunca un personaxe novelesco falou de maneira tan directa e sincera ao lector. O amor, a emoción da palabra en si mesma, os sentimentos do ser humano, a soidade, a ilusión e a felicidade son os temas dunha novela que nos conta a historia dunha paixón irrepetible, froito da capacidade creadora dun dos grandes narradores galegos de hoxe.
Caneiro (Verín, 1963) comezou publicando poesía no ano 84, foi Premio Xerais de novela con O infortunio da soidade no 92 e Premio Torrente Ballester de narrativa no 96 con Un xogo de apócrifos. No 99 obtivo o García Barros con Tal vez melancolía, e no 2000 Premio Vicente Risco de literatura fantástica coa novela A rosa de Borges. Premio Eixo Atlántico de narrativa galega e portuguesa e Premio Blanco Amor por Ébora (2000), é un dos escritores galegos máis traducidos a outras linguas.
Dirección de Comunicación - Editorial Galaxia