Exitosa estrea de Merda, primeira produción da Sala Yago

Argumento de Merda: Luís é un home de trinta anos que leva toda a vida acumulando recordos, medos, culpas, dores, risos e amor. Ata aquí, como todo o mundo. Pero a súa particularidade consiste en que, un día, despois de moito pensalo, decide contalo, mais non a un psicólogo, como fixera no pasado, senón aos mortos do cemiterio. Así, Luís converte o público en eternamente pacientes e inmóbiles espectadores, xa que é no camposanto onde se desenvovle esta historia.

A vida de Luís pode parecer moi común á do resto da xente. Talvez sexa ese, precisamente, un dos seus atractivos. É doado identificarse con el, mais ten algo que o fai diferente: as “figuras”. Desde neno sentiu o impulso de facer “figuras” no aire coas mans cada vez que as cousas non ían totalmente ben. Nas “figuras” el reflicte os medos, o pánico que, no fondo de si mesmo, sente case todo ser humano cando se pregunta pola súa existencia, o seu destino, a transcendencia. Pero, pese ao que poida parecer, el non é un tipo “raro”. De feito, ao longo da vida, experimenta un cúmulo de acontecementos que, de non ser por estar sempre marcados polas “figuras” e os seus particulares medos, poderían ser propios de calquera de nós.

Luís pode parecer un pouco paranoico, un pouco hipocondríaco, un pouco asustado. En definitiva, un pouco “normal”… ou todo o contrario: “de perto, ninguén é normal”, como dicía o cantante. Si, talvez sexa todo iso, e reclama o seu dereito a selo, e reclámao porque vive nunha sociedade que non permite a diferenza. Ten que reclamalo porque ve que a súa filla empeza a ser coma el, e vai sufrir, e ela non o merece, así que o mellor é facer algo para que nunca máis poida tomalo como modelo… e este camposanto parece ser o sitio máis apropiado.