Crítica

PARA LUIS PEINÓ, ESCULTOR
Con mil cousas que non sei,
dixo Peinó o escultor, aquel humilde,
hei facer misterios para os homes
dominando os troncos das arbores antigas.

E alí a vida fíxose madeira en ti
e nas túas mans naquel recuncho,
acugulando acoros nun baixo a contraluz
ó pé da túa casa e da muralla.

E a gubia na madeira
procurando celmosa darlle vida.
E a vida na biruta garlopada
a meigallar mil soños na cidade
para non sangrar biruta.

E despois teimar,
-teimudo acompañante de palabras-
teimar co formón e o garlopín,
e logo o escopro a se cravar na alma
para horas e anos de inhóspito abandono.

E ti a crabuñar en frío o fío da escofina,
e debuxar unha boca a se beber o viño
amaro e abondoso no dicir de teu
na madeira antiga e morrebunda.

E de novo anicado o espírito no tronco
e eses grosos crista is de ver de cerca
por detrás xusto dos teus ollos cansos,
caendo para adentro de ti e dos teus mundos,
para adentro de ti, Peinó amigo,
no teu tacto deixado en tantas sombras
feitas vida,
convertidas por fin na túa canseira.

E Peinó como en cegueira de escultor
a serrar a anguria sen curar a vida,
como quen busca paseante
soños altos e misterios,
secas árbores de olvido e de silencio,
troncos vellos para un home solitario
que quén sabe si se vai
e aínda hoxe non se foi cara ó abandono.

Xavier Rodríguez-Barrio
Escritor