As maxias de María José Leira

Decididamente hai algo máxico no que pinta María José Leira. Nesa personalísima visión do mundo súa, nesa maneira de mirar que ten ela. Algo que non sei describir, por máis que o intento, permítanme que llelo confese. Un prodixio –poñámolo así, para poder irnos entendendo- que dalgunha maneira permite viaxar a través do tempo. Camiñar os propios recordos, non en dirección ao pasado –que non se trata diso, precisamente-, senón cara ao inaprensible.(Ao que pode ser intuído, si, pero xamais alcanzado plenamente.)
Estes cadros fan posible etornar a todo cando un, cos anos, foi perdendo... sen telo posuído, se cadra, xamais. Cadaquén pense, a ese respecto, cómo non, o que queira.(Inténtase dicir, con isto, que grazas a María Xosé un pode recuperar o que non foi del en ningún momento; cousa que parece un paradoxo, evidentemente, pero que en realidade é algo bastante máis complexo.)
Como vostedes non ignoran, María José é unha persoa excepcional. E iso reflíctese na súa obra, que sempre ten algo de oníroco e por suposto de trascendente. Neses cadros pintados coa materia dos soños, e perdón pola insistencia a este respecto.
E chegados a este punto, podería haber quen dixese que os soños forman parte da irrealidade, do que non é certo. Pero un, igual que vostedes, non pensa iso, naturalmente. Un pensa máis ben o contrario, maiormente. Porque os soños, cando son coma os que teñen os cadros de María José por espello, forman parte dunha realidade bastante máis importante que a que perciben os sentidos, que esa que está encadeada ás leis da física e que forma parte das certezas. Os soños, meus amigos, habitan a máis elevada de cantas realidades existen no mundo, que é a realidade poética. Por iso son, coma os cadros de María José, a invitación á máis fermosa das viaxes; as ventás e as portas abertas ao misterio.