Crítica

A súa pintura limita ó norte cunha deusa: a XEOMETRÍA, que lle permite estructurar, compoñer e decorar. Ó sur limita cunha intensidade, o CROMATISMO vivo, contrastado, regocixante e, ás veces, xoguetón. Pola banda oriental hai que sinalar o gusto pola NARRACIÓN. Os seus cadros están concebidos coma escenografías -ás que Eduardo chama epicromías- nas que se desenvolven representacións de temas tanto universais coma extraídos do cotián. E, finalmente, pola banda occidental, atopámonos coa IRONÍA; non hai que esquecer o feito de que Eduardo Baamonde e un coñecedor exhaustivo da Historia da Arte e con frecuencia reproduce nos seus lenzos guiños a pintores ou acontecementos plásticos xa incluídos nas páxinas desa Historia.