Crítica

QUESADA no hace zarzuelas, sino prospecciones... Afortunado QUESADA, que vive en un privilegiado rincón de la tierra y vive en todo el planeta, admirable QUESADA, que hace hablar a los gallegos y lo entienden en Nueva Zelanda.

Antonio Mingote da Real Academia Española

Este FERNANDO QUESADA, que antes de pintar santos e monos nos libros e nos periódicos era futbolista, foi un dos meus ídolos de neno. Vino xogar moitas veces, cando el era unha das figuras máis populares do deporte ourensán, no vello Campo do Couto. Xogaba ben. Tiña cara de traste, cun certo aire despistado, que lle daba un aspecto como de tipo incontrolado, imprevisible e xenial.

Carlos Casares da Real Academia Galega

Intelixente, preocupado, sabedor de moitas cousas -entre elas, vivir- Fernando Quesada forma parte do clan dos Quesada de Ourense, cinco irmáns artistas desde pequeniños, cando quedaron horfos de pai e cabían todos baixo dun queipo. A nai estaba triste, a casa estaba triste, había unha grande dificultade para vivir, e os irmáns Quesada enchían as paredes do fogar de debuxos e pinturas, para disimular, como se quixesen fura-las pedras das paredes e abrir fiestras ó vento para ollar mellores días, felices tempos, que tardaban tanto. Polo Nadal os cativos artistas intercambiábanse oito, quince ou vinte tarxetas de Pascuas adicaban á nai a máis floreada e boniteira, como se presentaxen, unha tras outra, as cartas credenciais dun lonxano país de sinxeleza e de frescura.

Emilio Álvarez Blázquez

Sabido es por cuantos saben algo de Galicia que los ourensanos, o son funcionarios de Hacienda o son artistas, si no es que emigraron para lograr influencia en América. Estadisticamente, esa consideración la reafirma Fernando Quesada, que es, a un tiempo, las dos primeras cosas, y la tercera, también, aunque con sus monos. Por que la fama de este hombre irónico -coñón, si se nos permite la licencia- ha traspasado las fronteras del país, y aún de toda la nación para que muchos de sus paisanos, allende el mar, sean suscriptores veteranos de FARO DE VIGO, porque cada día permite reir, primero con esa síntesis de todo discurso, que es la caricatura diaria de Quesada, y la verdad incontrovertible de las esquelas, que la nuestra es tierra de mucho respeto y no menor culto a los muertos.
Fernando Quesada es un artista que ha reinventado un país.

Francisco Pablos Académico de Belas Artes

Es la muestra de una obra basada en la figuración, con temas de difícil solución técnica, incluso compositiva, que QUESADA sabe resolver con una intuición pictórica que conlleva con su visión colorista, porque sus cuadros son aciertos plenos de colorido -azules, rosas, verdes, con escasos tonos complementarios- y siempre dominados por el perfil dibujístico de mano segura y dócil a la inspiración.

Segundo Alvarado Crítico de Arte

Lo que piensa un artista como QUESADA, puesto que es leído y reído por mucha gente, forma parte de la opinión nacional.
QUESADA no sólo es un experto dibujante y un certero caricaturista, sino un testimonio con el que hay que contar.

Gonzalo Torrente Ballester da Real Academia Española

Seica foi un da Vilanova de Arousa quen, sen inmutarse, afirmou que o humor inglés non existe, que o que sucede é que os ingleses son así e iso e o que nos fai gracia. A pregunta é se ós ingleses lles fará gracia o que nós damos en chamar humor inglés. A resposta, consecuencia da pequena experiencia persoal que un ten logo da sua episódica relación con eses fillos da Gran Bretaña, é que non, que non lles fai nin pouca, nin moita gracia, que o por nós considerado humor inglés non lles fai ningunha. Alá eles.
Fernando Quesada non é inglés. Ás veces paréceo, porque ten unha chaqueta de cheviot, pero anda máis apresa e, cando tuse, nótaselle no acento que é de Ourense. Certo que hai dúbidas, pero dado que non fuma farias da Coruña, non creo que haxa discusión posible. Hai carraspeiras que só se dan en xentes que saben que o río máis importante da cidade das Burgas e o Barbaña.
O humor de Fernando Quesada é galego, pero como non imos ser máis que os ingleses, teremos que afirmar que o humor galego non existe, que o que sucede é que, a diferencia deles, o sermos así é o que nos fai gracia, e que Don Fernando ten a humorada de nolo recordar todolos días. Iso é humor galego, o que fai Quesada, quen por isa razón está en perigo constante de ir ó ceo, cousa que eu, como lle quero ben, non lle desexo: e sabido que alí perdería o seu estado de gracia para acada-lo da beatitude. ¿Imaxínase o lector ó Quesada convertido nun beato? Eu sí. Conozco xente que compra un periódico tan só porque trae o chiste del. Non se me negará que quen acada iso non é un exemplo vivinte de beatitude, aínda que o sexa por diagnóstico diferencial.
A xente que compre este libro tamén o fará en razón de que trae chistes do Quesada. E fará ben. Don Fernando, así chamado polos amigos, merece iso e ben máis. ¿Se non para que quere unha chaqueta de cheviot, acada a beatitude tódolos días de sete e vinte a nove menos dez e é de Ourense? Ademáis non é un fillo da Gran Bretaña, nin moito
menos. En resume, Fernando Quesada é un santo ¿Pasa algo?
Ter un ami go beato que me recorda como son tódolos días, que viste como un inglés, aínda que ande máis apresa, e que me honra deixándome dicir aquí que me pete é un privilexio que agradezo, aínda que non me faga gracia. Iso non quere dicir que non deba aceptalo: hai humoradas que merecen ser purificadas co lume do purgatorio, e xa se sabe que eu ó Fernando non lle desexo a gloria. Tampouco non lle desexo o inferno. No Terceiro Lugar estará máis a gusto e xa sabe que, a diferencia dos outros dous, o purgatorio está cheo de poesía, porque tamén a diferencia deles, ten futuro. E se xa quedamos en que o seu humor está cheo de beatitude, ¿poderemos convir en que tamen está cheo de poesía? O que eu lles decía: un santo.

Alfredo Conde